Της Άννας Φραντζολά
Η ταυτότητά μας διαμορφώνεται από πολύ νωρίς σαν τις κατασκευές με τα Lego. Τουβλάκι τουβλάκι. Από πολύ νωρίς – δοκιμάζοντας κάθε φορά διάφορες εκδοχές – καταλαβαίνουμε πώς πρέπει να τοποθετηθούν τα κομμάτια έτσι ώστε να μένει σταθερό το οικοδόμημα και μην ταλαντεύεται ή – ακόμα χειρότερα – να καταρρέει. Στις πολύ μικρές ηλικίες έχει πλάκα να διαλύεται η κατασκευή, και μάλιστα τις περισσότερες φορές δίναμε μια, και τη ρίχναμε από μόνοι μας. Με το πέρασμα των χρόνων όμως, μοιάζει να γίνεται ανάγκη μας να μένει σταθερό, να γίνεται το σπιτάκι μας όσο πιο γερό μπορεί. Κι έτσι, τοποθετούμε τα κομμάτια όπως πρέπει, προσέχοντας να μην υπάρχουν κενά στη βάση ή στις ενώσεις. Αυτή είναι η πρόκληση. Με αυτόν τον τρόπο, με τα «μη» και τα «πρέπει», χτίζουμε αυτό που λέμε ταυτότητα. Και τοποθετούμε κάθε νέα πληροφορία, κάθε νέο κανόνα, κάθε καινούρια εμπειρία στη θέση που μοιάζει να της αρμόζει.
Συμβαίνει όμως συχνά το οικοδόμημά μας να βγαίνει λίγο στενόχωρο, να λείπουν παράθυρα και φωταγωγοί, και τέλος πάντων οι χώροι να παρουσιάζουν μια έλλειψη εργονομίας και ευρυχωρίας. Ή είναι σαν, μέχρι να χτίσουμε αυτό το σπιτάκι, να μεγαλώσαμε, και τώρα να μη μας χωράει.
Με ποιους τρόπους θα ανοίξουμε καινούρια παράθυρα; Πώς θα φτιάξουμε διαδρόμους ανάμεσα σε δωμάτια που ήταν απομονωμένα; Χρειάζεται άραγε να γκρεμίσουμε κάποια μέρη του τοίχου; Να ψηλώσουμε μήπως τη σκεπή; Και πώς θα ξέρουμε να χρησιμοποιήσουμε τα ειδικά εργαλεία για αυτό το σκοπό;
Κλείνοντας, μια ευγενική υπενθύμιση:
Δεν είσαι μόνο η οικογένειά σου.
Δεν είσαι μόνο όσα σου έχουν συμβεί.
Δεν είσαι οι προσδοκίες των ανθρώπων.
Είσαι πολλά περισσότερα από όσα συνειδητοποιείς.
Μέσα από τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας δίνεται η ευκαιρία να ανοίξουν νέοι δρόμοι και οπτικές.