Της Άννας Φραντζολά
Η συντροφική σχέση μοιάζει με το χορό των ζευγαριών στον πάγο.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει έστω και λίγο αυτό το καλλιτεχνικό άθλημα, έχουν παρατηρήσει την περιπλοκότητα και την ποικιλία των κινήσεων που ακολουθούν οι δύο χορευτές.
Αυτό όμως που μου θυμίζει περισσότερο τη σχέση ενός ζευγαριού είναι η εναλλαγή στην επαφή και τη στήριξη: Κάποτε κινούνται μαζί, χέρι με χέρι, κάποτε αγκαλιά και κάποτε παράλληλα χωρίς να αγγίζονται. Κάποτε σηκώνει ο ένας τον άλλον ψηλά και κάποτε τον αφήνει να “πέσει”, για να κάνει μια μοναδική και αυτόνομη φιγούρα. Άλλοτε πάλι, βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετα σημεία, ο ένας μακριά από τον άλλο, και μετά από μια διαφορετική τροχιά, συναντιούνται κάπου στη μέση.
Και μαζί και χώρια. Και μακριά και κοντά. Πόσο ζωντανή διαδικασία! Όλες οι κινήσεις είναι απαραίτητες και χρήσιμες για την επιβίωση της δυαδικότητας, προσφέροντας την ποικιλομορφία που έχει ανάγκη η σχέση.
